Chili, 15 november 2007, reisdagboek 3

Eerst horen wij wat gerommel en de vloer trilt, alsof een heel grote vrachtauto met hogesnelheid langs gecheurd, toen voelen wij de vloer heen en weer schudt, alsof de vloer op palen is gebouwd, is dit een aardbeving? Als de vloer nog heviger gaan trillen begrijpen wij: Ja, dit is een aardbeving, wij rennen snel naar buiten. Het duurt lang voor ons gevoel, maar de trilling ebt uiteindelijk weg. Het voelt heel vreemd aan.

Na 4 dagen Santiago gaan wij met onze eerste binnenlandse vlucht naar het noorden, aangekomen op onze bestemming, San Pedro de Atacama, tijdens het inchecken op onze hotel gebeurt het, de aardbeving. De receptioniste spreekt alleen Spaans, wij kunnen ook niet vragen of het vaak gebeurt. Indereen zet daarna de TV aan, nog geen dramatische beelden, geen enorme puinhopen, in San Pedro is een muurtje ingestort, geen ongelukken.

Na de beving gaat onze vakantie gewoon door, San Pedro ligt in een woenstijn gebied, de droogste plek in de wereld, er groeit hier haast niets. Het landschap is daardoor spectaculair. Omringd door bergen en vulkanen, een grote zoutvlakte en zoutmeertjes, San pedro is een Oasedorpje met een pleintje en zandweggetjes, de eenvoudige lemen huisjes zien heel authentiek uit. Een busje haalt ons op, wij bezoeken een zoutmeer met elegante flamingo´s, met zwarte snavels en roze/zwarte vleugels, na de zonsondergang gaan wij weer terug naar onze hotel. Wij gaan eten met een Franse stel, Jamin en Emanuelle, zij is Frans, hij heeft een Senegaalse vader en een .... Vietnamse moeder!!